«Τις εντυπώσεις της περιγράφει από την επίσκεψη που πραγματοποίησε στο ΧΥΤΑ Φυλής, η Άννα Βασιλοπούλου - Λουλακάκη,

υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με την παράταξη του Δημάρχου Περιστερίου Ανδρέα Παχατουρίδη.»

Μια πολύ δύσκολη εμπειρία είχα πριν λίγες ημέρες κατά την επίσκεψή μου στο ΧΥΤΑ Φυλής.

Με αφορμή ένα δημοσίευμα της WWF για τα ανακυκλώσιμα υλικά θέλησα να διαπιστώσω η ίδια τι ακριβώς συμβαίνει με τα απορρίμματα και ειδικά με την ανακύκλωση. Η ανησυχία μου για το περιβάλλον και η ευαισθητοποίησή μου για την ανακύκλωση με οδήγησαν να ενημερωθώ και να διαπιστώσω «ιδίοις όμμασι» με ποιόν τρόπο διαχειριζόμαστε τα απορρίμματα στη Δυτική Αττική. Ξεκίνησα λοιπόν με δυο καλούς μου φίλους, για το ΧΥΤΑ Φυλής, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά τον χώρο και το θέμα, απόβλητα και ανακύκλωση. 

Πολύ πριν φτάσουμε στην περιοχή και περάσουμε την είσοδο του ΧΥΤΑ, η μυρωδιά στον αέρα άρχισε να γίνεται δυσάρεστη, βαριά, όξινη… Μόλις φτάσαμε, κοιτούσα γύρω μου μικρά βουνά με αραιή δενδροφύτευση όπου από κάτω με ενημέρωσαν ήταν θαμμένοι τόνοι απορριμμάτων. Προχωρώντας φτάσαμε στη περίμετρο του κυττάρου. Εκεί η μυρωδιά άρχισε να γίνεται πραγματικά ενοχλητική. Την στιγμή εκείνη πραγματοποιήθηκε μπροστά μας μια προγραμματισμένη έκρηξη σε ένα κομμάτι του βουνού για να επεκταθεί ο χώρος ταφής των απορριμάτων.

Συνεχίζοντας την διαδρομή μας σε λίγη απόσταση φτάσαμε στο ταμπάνι. Εκεί, όταν κατέβηκα από το αυτοκίνητο πραγματικά συγκλονίστηκα… Τόνοι σκουπιδιών, σε έκταση όσο έβλεπε το μάτι μου σε βουνά. Κοιτούσα σαν χαμένη όλα αυτά που πετάμε καθημερινά όλοι μας και χίλιες απορίες κατέκλυσαν το μυαλό μου. Έβλεπα μπροστά μου ξύλινα έπιπλα και αναρωτήθηκα γιατί δεν ανακυκλώθηκαν, στρώματα, ρούχα, τσάντες, παπούτσια μα κι ατελείωτους τόνους πλαστικών! Ναι, καλά διαβάσατε φίλοι μου! Πλαστικά σε οποιαδήποτε μορφή… μπουκάλια, δοχεία φαγητού, σακούλες, παιχνίδια και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί, αστράφοντας στον ήλιο σαν κάτι πολύτιμο! Τόσο άχρηστο για εκεί που βρίσκονταν μα τόσο πολύτιμο αν είχε τη σωστή επεξεργασία – διαχείριση.

Εκείνη την στιγμή ήρθαν στον χώρο δυο απορριμματοφόρα και άδειασαν μπροστά μας κλαδιά από δέντρα! « Μα γιατί;» αναρωτήθηκα. Η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλάβω απορροφημένη με την τόσο πρωτόγνωρη «ξενάγηση». Ο ήλιος ψήλωνε και η θερμοκρασία ανέβαινε με αποτέλεσμα οι οσμές να γίνονται ανυπόφορες. Ξαφνικά ένιωσα ότι θα σωριαστώ… Μόλις που πρόλαβα να μπω και να καθίσω στο αυτοκίνητο. Κοιτούσα γύρω μου προσπαθώντας να σκεφτώ τι συμβαίνει ώσπου το βλέμμα έπεσε σε νεκρούς γλάρους. Πάνω από τα βουνά πετούσαν σμήνη γλάρων προσπαθώντας να τραφούν από τα σκουπίδια. Μια οξύμωρη εικόνα διαπέρασε το μυαλό μου. Είναι δυνατόν αυτοί οι κατάλευκοι συνταξιδιώτες μας τα καλοκαίρια που βουτούν στην θάλασσα για ψάρια να είναι εκεί;

Πόσο λυπηρό κι αποκαρδιωτικό θέαμα! Η δυνατή μυρωδιά στον αέρα έκανε την ατμόσφαιρα τόσο βαριά που ένιωσα τα βλέφαρά μου να πέφτουν σαν να είχα ναρκωθεί. Αναρωτήθηκα πως αντέχουν οι υπάλληλοι που εργάζονται εκεί επί σειρά ετών; Θέλησα λοιπόν να μάθω ποια είναι η διαδικασία όταν τα απορρίμματα φθάνουν εκεί. Όχι πως κατάλαβα πολλά, αλλά πήρα αρκετές χρήσιμες και κατατοπιστικές πληροφορίες.

Όταν θάβονται λοιπόν τα απορρίμματα  τοποθετούνται ανάμεσά τους διάτρητοι σωλήνες που συλλέγουν τα υγρά και τα διοχετεύουν σε μονάδες επεξεργασίας. Έτσι συλλέγεται το μεθάνιο που παράγεται κατά την αποσύνθεση. Σε κάποιες χωματερές το μεθάνιο καίγεται για να μην μολύνει την ατμόσφαιρα. Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ηλεκτρισμού, όπως γίνεται στη Φυλή και γι΄αυτό υπάρχει αυτή η έντονη μυρωδιά αερίου στην ατμόσφαιρα. Εδώ αξίζει να σημειώσω ότι ο ΧΥΤΑ Φυλής δέχεται καθημερινά απορρίμματα από 60 Δήμους της Αττικής. Είναι έτοιμη όμως να κλείσει διότι λειτουργεί μόνο η Β΄ φάση χωρίς να έχουν ξεκινήσει καν οι εργασίες για την Γ΄ φάση, την στιγμή που ο χρόνος προετοιμασίας είναι 2 με 2,5 χρόνια. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι κινδυνεύουμε να γίνουμε Ιταλία, για όσους θυμούνται τι είχε συμβεί εκεί πριν λίγα χρόνια.

Παίρνοντας τον δρόμο για την έξοδο περάσαμε από μια μαύρη λίμνη. Ήταν τα λεγόμενα στραγγίδια. Εκεί η μυρωδιά ήταν πραγματικά ανυπόφορη, ακόμα και μέσα στο αυτοκίνητο. Προχωρώντας προς την έξοδο συναντήσαμε το εργοστάσιο και τον χώρο καύσεως υγειονομικού υλικού. Όλα εδώ μαζεμένα, μια ανάσα από τα σπίτια μας, τα παιδιά μας, εμάς τους ίδιους. Μπαίνοντας στη περιοχή του Δήμου Φυλής αναρωτήθηκα σε τι περιβάλλον ζουν και μεγαλώνουν εκεί οι άνθρωποι. Πόσο επιβλαβές είναι αυτό για την υγεία τους και τι κάνει το κράτος τόσα χρόνια από το να μπαζώνει – κουκουλώνει το τόσο άχρηστο μα ταυτόχρονα τόσο πολύτιμο σκουπίδι. Ας μην ξεχνάμε ότι σε κάποιες πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης κάνουν μέχρι εισαγωγή απορριμμάτων ώστε να μπορούν να παράγουν περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια.

          Με την Αντιδήμαρχο Περιβάλλοντος Δήμου Περιστερίου, Μαίρη Τσιώτα - Μάρκου

Κατά την επιστροφή στον Δήμο μας, στο Περιστέρι μας, κοιτούσα τους πεντακάθαρους δρόμους, τους άδειους κάδους και πραγματικά ένιωσα ευγνώμων για όλους τους ανθρώπους εκείνους που εργάζονται καθημερινά στον τομέα της καθαριότητας. Είναι πραγματικά η δυσκολότερη μα και πολυτιμότερη δομή των Δήμων! Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αντιδήμαρχό μας κ. Μαίρη Τσιώτα – Μάρκου και στους υπαλλήλους καθαριότητας γιατί πραγματικά το έργο τους αξίζει χρυσάφι!