Δεν μπορούμε να μιλάμε για τον πρώτο "μεταμνημονιακό προϋπολογισμό", τη στιγμή που οι όροι του μνημονίου είναι δεσμευτικοί

και το χρέος δεν έχει εξυπηρετηθεί.

 

Δεν μπορούμε να μιλάμε για προστασία των αδυνάμων, τη στιγμή που σε λίγες ημέρες λήγει η ισχύς του νόμου για την προστασία της πρώτης κατοικίας και η Κυβέρνηση δεν έχει εκδηλώσει ακόμη τις προθέσεις της. Από τα 200 εκατομμύρια ευρώ της συνεισφοράς του κράτους στις δόσεις των στεγαστικών δανείων όσων έχουν υπαχθεί στον νόμο για το 2017 και 2018 δεν εκταμιεύτηκε τίποτα και όλα επεστράφησαν στον κρατικό προϋπολογισμό. Αποτέλεσμα είναι 30.000-40.000 οικογένειες να κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους στους πλειστηριασμούς επειδή το κράτος τους εγκαταλείπει. Τα 50 εκατομμύρια που προβλέπονται για το 2019 ως "κοινωνική παροχή" θα δοθούν στους δικαιούχους, ή θα συζητάμε πάλι τα ίδια στο τέλος του επόμενου χρόνου;  

 

Δεν μπορούμε να μιλάμε για εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος με τον νόμο Κατρούγκαλου, τη στιγμή που από το 2016 δεν έχει εκκαθαριστεί καμία σύνταξη νέου συνταξιούχου και δίδονται μόνο προσωρινές, κάτω του 50% της οριστικής. Έτσι σωρεύει υποχρεώσεις για το μέλλον και δεν λύνει τα προβλήματα.   

 

Ο προϋπολογισμός δεν είναι αναπτυξιακός. Δεν προβλέπει δημόσιες επενδύσεις για την επανεκκίνηση της οικονομίας παρά μόνο ελάχιστες και κυρίως δεν ενισχύει τον μέσο Έλληνα ώστε να επιβιώσει, να μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις παραγωγής και τελικά να συνεισφέρει στην οικονομία.